(1973 – 1998 25 jaar Vaandelafdeling) Een kleine terugblik in het concoursverleden
Het lijkt nog maar zo kort geleden: in 1973 bereikte De Hoop de Vaandelafdeling op grond van een ruime 1e prijs (309,5 pnt.) in de Ere-afdeling. Plaats van handeling Oostkapelle, uitgevoerde nummers: Sirius en Beelden uit de Vogezen.
Onder leiding van dirigent Henk Willemsen hadden de dertig muzikanten dit toch maar mooi voor elkaar gekregen, al vrouwen in het orkest? Nog nauwelijks, ja hier en daar een meisje op 2e of 3e stem.
1974 een zeer bijzonder jaar: voor het eerst op concours in de Vaandelafdeling.
Het eerste Vaandelafdelingnummer wordt op de repetitie uitgereikt, de naam is Suite in B-flat van Gorden Jacob.
Een plechtig moment als we de partijen uitgereikt krijgen. Zo voelt een nummer uit de Vaandelafdeling dus aan.
We letten er goed op dat er geen vouwen in onze partijen komen, wat zijn we trots.
Met gepaste eerbied voor dit grootste moment beginnen we de eerste maten te spelen.
Het valt mee, alleen wel hier en daar heel hoge noten en wel een snel tempo.
Dan komt het andere nummer: 2nd Rhapsody on Negro Spirituals van Eric Ball.
O, wat een prachtige muziek is dit, heerlijke melodieën als Deep River en Joshua fought the battle of Jericho gaan erin als koek “Deze muziek is ons op het lijf geschreven”. Mooi,mooi, mooi, de componist heeft bij De Hoop een zeer grote reputatie: de brassband is het grote voorbeeld van De Hoop, saxofoons in het orkest? Mooi niet, zonder saxen ben je tenminste nog een echte Fanfare. Ja, echt waar, zo dachten wij toen.
Op 21 juni 1975 gaan we naar Deest in Brabant en behalen daar 301 punten, een lichte teleurstelling bij sommigen: toch 2 punten minder dan vorig jaar. In 1976 gaat het in Nijmegen bijna mis.
De Sunset Rhapsody van Eric Ball (ja die weer) lukt ook nog wel, maar Dionysos wordt een puinhoop: dirigent Willemsen, die onderweg ziek geworden is, raakt een beetje de kluts kwijt en gooit de turbo erop,
waardoor de muzikanten het nummer in een ontzettende noodvaart moeten afwerken. Niet iedereen kan dat, bij bosjes vallen de muzikanten af en slechts enkelen halen de slotmaten.
De jury heeft wel bewondering voor het zeer snelle (zeg maar idiote) tempo maar kan toch niet veel punten geven: 288,5.
1977, concours te Loon op Zand. Eric Ball moet weer opdraven (met Main street).
Pride of race van Wright is het andere stuk, uitslag 288 punten. We zeggen tegen elkaar:
jongens, we hebben de gele kaart gehad, volgend jaar zullen we uit een ander vaatje moeten gaan tappen.
En eigenlijk was dat ook wel zo: de gemakzucht was een beetje binnen het orkest gekomen, zo van we zijn toch een Vaandelafdeling? Nou, dan. 1978 en 1979 leveren weer iets meer punten op, maar lof is nog, ver weg. Pas met de komst van Arie Stolk in 1981 begon alles zich ten goede te keren.
In 1985 brak het tijdperk van de eerste prijzen met onderscheidingen aan, voor het eerst in de Bonkelaar te Sliedrecht.
De jaren negentig voeren de vereniging naar ongekende hoogten: de vele landskampioenschappen zijn er het bewijs van en vervolmaken de successtory van Arie Stolk en Fanfare De Hoop.